o siejaku

Tadeusz Siejak

Ur. 22 IX 1949 w Poznaniu, zm. 7 VI 1994 w Chodzieży, prozaik, eseista, publicysta. Ukończył Politechnikę Poznańską, pracował w Zakładach Przemysłu Metalowego H. Cegielski w Poznaniu, następnie w przedsiębiorstwach przemysłowych w Pilskiem.

W tetralogii powieściowej: Oficer (1981, nagroda im. S. Piętaka, adaptacja radiowa 1982), Próba (1984, nagroda im. S. Wyspiańskiego, adaptacja scen. 1987, ekranizacja Po upadku 1989, reż. A Trzos-Rastawiecki) Pustynia (1987), Dezerter (1992) przedstawił Siejak stan świadomości zbiorowej w Polsce lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych.

W werystycznym, nasyconym akcentami groteski obrazie codziennego życia prominentów partyjnych średniego szczebla oraz środowisk fabrycznych zawarł krytykę zdegenerowanego systemu PRL. Na przykładzie klęsk, jakie stały się udziałem bohaterów jego powieści: inżyniera stażysty w fabryce lokomotyw, wojewody, dyrektora wielkiego zakładu produkcyjnego, doktora nauk technicznych w instytucie naukowo-badawczym, ukazał tragizm ludzkiego dążenia do dobra w warunkach upadku norm moralnych, rozkładu więzi międzyludzkich, destrukcji języka publicznego i prywatnego, rozchwiania poczucia sensu pracy. W eseju Głód sensu (1994) oraz czterech opowieściach opublikowanych w tomie Książę czasu (1995, powstały: 1978, 1985, 1986, 1990) wyłożył Siejak filozoficzno-symbolicznym językiem teorię prawa nierównowagi – wynik przemyśleń na temat istoty i sensu ludzkiej egzystencji. W rękopisie pozostawił niedokończoną powieść Tam, dołem płynie rzeka, realistyczną epopeję o życiu szarych ludzi w PRL (druk fragmentów w prasie lit., m.in. w „Literaturze” 1992 nr 5). Pisał także drobne opowiadania (druk w prasie lokalnej, jedno z nich, Miłość, przełożone na język niem. i opublikowane w Niemczech) oraz dramaty (nie wystawione). Ogłaszał polemiki na łamach prasy.

Jentys Maria, Siejak Tadeusz, W: Literatura polska XX wieku. Przewodnik encyklopedyczny. T.2. Pod red. Artura Hutniewicza i Andrzeja Lama, Warszawa, 2000, ISBN 83-01-13029-6, s.136